Nog maar net werden we verwend met “High Times in The Dark”, de vierde plaat van The Claudettes, de band rond zangeres Berit Ulseth, waarin Johnny Iguana een nogal toonaangevende pianorol speelt, of daar is alreeds een nieuw project van de pianospelende, whiskey-drinkende en Havana-rokende kerel, die sinds geruime tijd het mooie weer maakt in de live-scene van Chicago. Afkomstig uit Philadelphia, maar via New York in Chicago terecht gekomen, werd algauw opgemerkt door Carey Bell en Junior Wells, maar werd bij ons vermoedelijk het eerst genoteerd via zijn werk op de platen van Matthew Skoller. Later zagen we hem nog passeren met Billy Boy Arnold, James Cotton, John Primer, Lil’ Ed en Lurrie Bell in een periode van een kleine dertig jaar, waarin hij naam vestigde als een van de levendigste en wildste bluespianisten van de USA.

Dit project is het eerste waarin “Ig”, zoals ze hem ginds noemen, al heet hij van zijn echte naam gewoon Brian Berkowitz, optreedt als bandleader en hij krijgt er bijzonder fraai gezelschap: Bob Margolin levert gitaarklanken op de door John Primer gezongen opener “44 Blues”, die van Roosevelt Sykes geleend werd,”You’re an Old Lady” en “Stop Breaking Down” van Sonny Boy Williamson -dat laatste met harmonica en zang van Matthew Skoller, en Big Bill Broonzy’s “Hot Dog Mama”, dat de plaat mag afsluiten en dat hier wordt ingezongen door Billy Boy Arnold, die eerder ook al zong en harmonica speelde op “You’re an Old Lady”, waarop de lichtjes legendarische Billy Flynn gitaar speelt, net als op de afsluitende twee vermelde songs. De heel herkenbare gitaar van Lil’ Ed kruidt Otis Spann’s “Burning Fire” en Elmore James’ “Shake Your Moneymaker”, terwijl Willie Dixon’s “Down in The Bottom” ingespeeld en -gezongen wordt door John Primer.

Dat klinkt alvast als een “Chicago Legends”-line up, die nog vervolledigd wordt door drummer Kenny Smith en bassist Bill Dickens, die beiden ook een curriculum hebben van hier-tot-in-Tokyo. Je zou dan een rechttoe-rechtaan bluesplaat verwachten, maar dat is deze plaat helemaal niet, of minstens niet helemaal: de bluesklassiekers worden mooi aangevuld door de vijf eigen composities van Iguana, die geregeld de boogie-woogie wildeman in zich loslaat en niet te beroerd is om af en toe een straaltje punk en rock’n’ roll toe te laten, zoals bij voorbeeld in “The Land of Precisely Three Dances” of helemaal het accent richting New Orleans verlegt in bij voorbeeld “Big Easy Women”.

Dé verrassing van de plaat vind ik echter “Lady Day & John Coltrane” van, jawel Gil Scott-Heron, waar Phillip-Michael Scales, de gitaarspelende neef van wijlen B.B. King een schitterende, soulvolle zangpartij neerzet tegenover een beukende piano van Iguana. Dat levert, alles tesamen, een heel gevarieerde plaat op, waarmee Iguana aantoont dat “the blues” nog altijd leeft en zelfs nog altijs evolueert. Er lopen nogal wat mensen rond, die blues “altijd hetzelfde” vinden, of minstens “teveel van hetzelfde”. Wie naar deze CD luistert, zal na veertig minuten niet anders kunnen dan beamen dat die perceptie totaal niet klopt….

(Dani Heyvaert)